படுக்காளி - அண்ணன் கூட்டு சதி

ஏழாம் வகுப்பு படிக்கும் போது அல்லது படிக்காமல் ஒப்பி அடித்த போது பொறி பரக்கும் காய்ச்சல்.

வாயெல்லாம் கசப்பு. உடம்பெல்லாம் தீ மற்றும் அசதி. வீட்டில் முடிவு செய்து மருத்துவமனை பயணம். மனசெல்லாம் பயம் காய்சலை மீறி. போடப் போகும் ஊசியை நினைத்து.

படுக்காளிக்கு துணை அண்ணன். வேலிக்கு ஒணான் சாட்சி.

அரசு மருத்துவமனை. பிரைவேட் எல்லாம் அவ்வளவு இல்லை. அவசியமும் இல்லை. வியாபாரம் இன்னும் வேர் விடாத வேளை. மூக்கை துளைத்து ஒரு மணம் இதயத் துடிப்பை இன்னும் அதிகம் ஆக்கும். பச்சை நிற காடா துணியில் ஒரு தட்டி. அதற்கு மறுபுறம் டாக்டர். அவஸ்தையாய் வரிசையில் நாங்கள். போடப் போகும் ஊசியை நினைத்து இப்போதே ஒலம் தொடங்கி விட்டான் என் பக்கத்து நோயாளி. நாலு வருடம் முந்தி பிறந்ததால் எனக்கு அந்த சௌகரியம் இல்லை. வாய் விட்டு அழக் கூட இந்த் வயது ஒரு தொல்லை. சொல்ல வேண்டிய வாக்கியங்களை உடல் உபாதைகளை மனதிலே ஒட விட்டு ஒரு ஒத்திகை.

பெரிய மேசையில் கண்டிப்பாய் கண்ணாடி அணிந்து கொண்டு மருத்துவர். நாங்கள் தான் வாய் ஒயாது பேசுவோமே அல்லாது, அவர் அமைதியாய் கேட்க மட்டுமே செய்வார். வெள்ளை காகிதங்கள் சதுர வடிவில் வெட்டி அவர் மேசை மீது இருக்கும். முதல் காகிததில் உருண்டை உருண்டையாய் கோழி கிண்டுவார். இன்னொரு காகிதம் எடுக்கக் கூடாது என்று ஊரில் உள்ள சாமியை எல்லாம் மனம் வேண்டும். அது என்ன கணக்கு. ஒன்று மாத்திரைக்கு, இன்னொண்று ஊசி.

மாதாவே... இரண்டும் எழுதி விட்டாரே இன்று.

தலை அனிச்சையாய் திரும்பி பார்க்கும். ஊசி போடும் இடம். செவிலியர் கொதிக்கும் தண்ணி அருகில் வெள்ளை உடையில். சமாதான வண்ணத்தில் வன்முறை நிற்கும். வலிக்காமல் ஊசி போடுவாரா என்று கேள்வி கோரிக்கையாய். மருந்து வாங்க நிற்கும் வேளையில் அண்ணா கேட்டான். "ஊசி போடாம ஒடிருவோமா" சட்டென ஒரு இன்ப அதிர்ச்சி. ஆஹா என்ன ஒரு ஐடியா.

கரும்பு தின்ன கூலியா. சந்தோசமாய் தலையசைத்து "சரி" சொன்னேன்.

ஒடி வந்து விட்டோம்.

வரும் வழியில் எல்லாம் அண்ணன் அன்பாய் தெரிந்தான். ஏன் இப்படி செய்தான். அவனுக்கும் இதே வலி இருந்திருக்கும். பாவம் அவன் முதலாய் பிறந்த துர்பாக்கியம் அந்த வலி போக வழி இல்லை. அவனுக்கு என்ன கைமாறு செய்யலாம் என்று எண்ணம் தான் மனதிலே. நன்று நன்றி என்று வார்த்தையாய் சொல்ல வில்லை.