உணர்வெனும் நீரோட்டம்...

எட்டயபுரத்து முண்டாசுக்கவி பாரதி, தமிழ்த்தாயின் அதிசயக் குழந்தை.

வலிமையான வார்த்தைகளை கோர்த்து வாசிப்பவர் மனதில் புத்துணர்ச்சியூட்டுவான். அது மட்டுமா, ஆழ்ந்த கருத்துச் செறிவுகளையும் செதுக்கி வைப்பதால், அவனை மகாகவி என நாம் கொண்டாடுகிறோம்.

அவனது ஒரு பாடலில் தத்துவ சிந்தனை மேலோங்கி, கேள்விகளால் நம்மை உலுக்கி எடுப்பான், உலக விசயங்களை எல்லாம் மூன்று மூன்றாக பகுத்து ஒரு பா புனைந்திருப்பான்.

உலக வாழ்க்கை என்பது என்ன. நாம் பார்ப்பது, பின்னர் நம் சிந்தை அல்லது அறிவு இது பற்றிய சிந்தனைகளை விரிவாய் வினவும் பாடலே அது.

பார்வையின் பரிமாணம் சொல்லும் போது, நம் பார்வையில் விரியும் காட்சிகளை சொல்லும் போது, மொத்தம் மூன்றே மூன்று பிரிவு தான். அவை நிற்பது, நடப்பது பறப்பது என்பான்.

அதே பாடலில் அதே மூன்று பிரிவுகளில், அறிவை சேர்க்கும் முறை பற்றி கூறும்போது.

கற்பது, கேட்பது, கருதுவது என்பான்.

அவ்வளவுதாங்க நம் அறிவு ஏற்பட்டது இந்த மூன்றே முறைகள் தான். நம்ம அறிவு கூட்டணும்னாலும் இந்த மூன்று வழிகள்தான்.

மாஞ்சு மாஞ்சு புத்தகம் படிச்சா மட்டும் போதாது, ஓடி ஓடி அடுத்தவர்கிட்ட பேசுனா மட்டும் போதாது, தனியாக இருந்து தகவல்களை உள்வாங்கி இதுதானா இப்படித்தான் இருக்குமோ என கேள்விகள் கேட்டு ஆலோசிப்பதும் பின் நாமாக ஒரு முடிவு வருவதும் கருதுவது என கொள்ளலாம். கருதுவதும் அறிவுக்கு மிக முக்கியம்.

அப்படி கருதிய ஒரு சிந்தனையை சுருதி சேர்ப்பதே இப்பதிவு. வீரபாண்டிய கட்டபொம்மன் திரைப்படம் தற்செயலாய் பார்த்தபோது நேர்ந்தது.

பாஞ்சாலங்குறிச்சியை தலைமையிடமாக கொண்டு, ஆண்டு வந்த சிற்றரசன் நம் கட்டபொம்மன், திருச்செந்தூர் முருகன் கோவிலில் நடக்கும் உச்சகாலை பூஜையின் அதே நேரத்தில் அரண்மனையிலும் பூஜை செய்வது அவன் வழக்கம். பூஜையின் நேரம் அறிய திருச்செந்தூர் தொடங்கி பாஞ்சாலங்குறிச்சி வரை 40 கல் தொலைவிலும் வரிசையாய் மணி மண்டபங்கள் கட்டி, மணி ஒலிக்கச் செய்து, கோவிலில் பூஜை செய்யும் அதே வேளையில் அரண்மனையிலும் பூஜை செய்ததாக சரித்திரம் நமக்கு சொல்கிறது.

சிறு பிள்ளையாய் நான் இருந்த போது, இதென்ன வேலை மெனக்கெட்ட வேலை. இது அவசியமா, கோவிலில் நடக்கும் அதே நேரத்தில் தான் பூஜை செய்ய வேண்டும் என என்ன கணக்கு. எத்தனை பண/ நேர விரயம் என நினைத்திருக்கிறேன். இன்னொரு பரிமாணத்தில் ஹூம்…..பாவம் தகவல் தொடர்பில் வேறு வழியில்லை. புராண காலத்தில் பூறாவை நம்பித்தானே போஸ்டல் டிப்பார்ட்மெண்டே இருந்தது. சேதி சொல்ல வேற வழி இல்லை. இன்றைய தொழில் நுட்பத்தில் ஒரு வீடியோ கான்பிரன்சிங்கில் ஒரு எஸ்.எம்.எஸ் சில் கூட முடித்து விடலாமே என தொழில் நுட்ப வளர்ச்சி சார்ந்தும் சிந்தித்து இருக்கிறேன்.

ஆனால் இன்று பளிச்சென்று இன்னொரு பரிமாணத்தில் சிந்தனை பயணித்தது.

ஆண்டவனுக்கு பூஜை, அரசன் பூஜை செய்கிறான் எனும்போது, நாட்டு மக்கள் அத்தனை பேரும் என்ன செய்வார்கள். எண்ணத்தால் ஒருங்கிணைவார்கள் அல்லவா. அது நிச்சயம். மணி ஒலி கேட்ட உடனே மனதில் இந்த சிந்தனை எழுந்திருக்கும். ஒரு சிலர் பூஜையும் செய்யலாம். அதாவது செயலிலும் ஒருங்கிணைந்திருக்கலாம்.

ஒரு நாடு முழுவதும் ஒரே நேரத்தில் ஒரே சிந்தனையில் ஒரே செயலில் கொண்டு வரும் அற்புதம் அல்லவா இங்கு நிகழ்கிறது. ஒரு உணர்வு / இறை உணர்வு நாட்டின் அத்தனை குடிகளிடமும் நீரோடை போல் இணைவது ஒரு மந்திரம் போல் எனக்கு படுகிறது. அது ஒற்றுமை வளர்க்கும், நாட்டுப்பற்றை ஊற வைக்கும்.

இச்செய்கையின் வலிமை புரிந்ததால், இதை இன்று நாம் ஏன் செய்ய முடியாது என கேள்வி கேட்கிறது.

இப்படி வைத்துக் கொள்ளலாமே, வருடத்தில் ஒரு நாள், ஒரே நேரத்தில், ஒரே உணர்வில் காலை பத்து மணிக்கு குழுமி ஒன்றாகிறோம் என வைத்துக் கொள்வோம்,

நம் தேசத்தின் எல்லா கொடி மரங்களிலும் தேசிய கொடி ஏற்றப்படட்டும். நம் நாட்டின் எல்லா குடிமகன்களும் அக்கொடியின் கீழ் ஒன்று கூடுவார்கள். தலை வணங்கி கொடி மரியாதை செய்து எல்லோரும் மௌனமாய் இருப்பார்கள். சரியாக 10.05 க்கு தேசிய கீதம் ஒலிக்கும். பின்னர் 10.08 க்கு அனைவரும் கலைந்து செல்வார்கள். என்று நாம் ஏன் செய்யக் கூடாது.

இது போல் நம் அனைவரையும் ஒரே நேரத்தில் ஒருங்கிணைக்கும் நிகழ்வு நடக்குமா. ஒரு தேசமே, ஒரே சிந்தனையில் ஒரே செயலில் ஈடுபடுமா.

இங்கு கூறுவதில் செலவு இல்லை, நேர விரயம் இல்லை. ஆனால் விளைவு பிரமாண்டமான ஆக்க சக்தி உண்டாக்கும்.

அதிகமில்லை ஒரிறு நிமிடங்கள் இப்படி மனங்களும் மனிதர்களும் இணைவார்களா, அப்படி நடந்தால் மகத்தான மனப் பகிர்வு இருக்கும் என நம்புகிறேன்.